Чойрын хүү

Өглөө бүхэн би гаднаа гараад нутгынхаа агаараар сэтгэлээ тэтгээд нарны наахантай сүндэрлэх, хүүхэд байхад үлгэр бүрт гардаг байсан өнөөх сайхан Сүмбэр хайрхандаа сүслэж хийморио сэргээдэгсэн. Чойрынхоо гудмаар үе тэнгийн үхэр хонь жилтэнүүдтэйгээ бөмбөг хөшиглөж, ах нарт эгч нарыг дуудаж өгөөд л шанд сайхан гитар тоглон дуулахад нь зэрэгцэж суугаад л, унадаг дугуйгаараа уралдаж жаахан томроод ирсэн хойно турникэн дээр биеэ задлан зургаа дараад л, сагс тоглон охид хүргэж өгч явж дээ. Одоо хааяа нэг багын дуртгал сэргээн алхаж явахад ихэнх зүйл нь хэвээрээ. Ингэж явж байгаад оюутан болдог юм. Олны дунд орж танилын хүрээ өргөжөөд ирэв ээ. Гэтэл хөгшин залуугүй хүмүүсийн танилцахдаа асуудаг зүйл нутаг нугыг маань сонирхдог юм байгаа бид дээ. Би бодлоо угаасаа миний жижигхэн тоонот нутаг, тост Боржигоныг мэдэх хүн бараг байхгүй гэж. Нэрийг нь дуулсанаас цаашгүй хүмүүст юу гэж танилцуулах бэ гээд л. Эцэст би Жанжин Чойрын Нандин чавга гэж өөрийгөө танилцуулах болов хэхэхэ. Хүмүүсийн гайхах шоолох надад таалагдаж байна. За Жанжин Чойр нь болж байна. Нандин чавга нь сонин байна гээд л. Би хүн л болсон хойно нандин байлгүй яахав. Харин чавга бол хэн ч таашгүй нэр шүү хэхэхэ. Чойрын Богд минь, Сүмбэр хайрхан минь өнө мөнхөд түмнийг минь ивээж, тэтгэж байх болно. Ууландаа хүү нь удахгүй очиж мөргөмү.